Bóg nie usuwa wszystkich przeszkód z twojej drogi, ale zawsze staje na niej jako Przewodnik.

Nie wejdziesz do Bożej obecności dzięki swoim osiągnięciom, czystym rękom czy idealnym modlitwom. Wejdziesz tylko przez Jego „wielką łaskę”. To rewolucja! Dom Boga nie jest klubem dla perfekcyjnych. To szpital dla uzdrawiających się grzeszników. Twoja przepustka to Jego miłosierna decyzja. „Bojaźń” to nie lęk przed karą, ale oszałamiający szacunek wobec tej niezasłużonej gościny. To jak zaproszenie żebraka na królewską ucztę. Jezus jest tą łaską wcieloną – otworzył swoim ciałem drogę do prawdziwego przybytku. Kłaniając się, uznajesz, kim jest On, a kim ty jesteś dzięki Niemu.

✨ PSALMY: PRZEPUSTKA DO SERCA BOGA I WNĘTRZA CZŁOWIEKA…

Mamy przed sobą zaproszenie do niezwykłej, pogłębionej lektury Słowa – takiej, która nie zatrzymuje się na powierzchni tekstu, ale odważnie łączy biblijne objawienie z najbardziej intymnym ludzkim doświadczeniem. Psałterz to księga absolutnie unikatowa. Jest jak soczewka skupiająca teologię całego Starego Testamentu i zarazem najczęściej cytowane pismo w Nowym Przymierzu. To jedyna księga biblijna będąca w całości modlitwą – najlepszy, podyktowany przez Ducha podręcznik rozmowy z Bogiem.
Przez najbliższe tygodnie, aż do końca tego roku, otwiera się przed nami wyjątkowa przestrzeń: cykl komentarzy do psalmów, które ukazują się dwa razy w tygodniu (w dni powszednie i niedziele). Ich autorem jest brat dr Piotr Kwiatek OFMCap.
Sceptyk mógłby zapytać: „Kolejny komentarz do psalmów? Przecież napisano ich tysiące”. To prawda, ale ten cykl to coś zupełnie innego. Brat Piotr wnosi tutaj rzadką, bezcenną syntezę: łączy erudycję duchowego z wrażliwością wytrawnego terapeuty.
To nie jest sucha egzegeza. Autor wydobywa na światło dzienne terapeutyczny – czy wręcz prozdrowotny – wymiar modlitwy psalmami. Nie zaniedbuje przy tym fundamentów: kontekstu historycznego, kulturowego, duchowego oraz bogactwa tradycji żydowskiej, bez której nie zrozumiemy semickiego ducha tych pieśni. Jednak kluczem, który spina wszystko w całość, jest perspektywa paschalna. Jak sam Jezus mówił do uczniów: pisma „dają o Mnie świadectwo”. Czytamy więc psalmy w świetle wiary w Chrystusa, ale z potężnym szacunkiem dla ich hebrajskiego korzenia.
Tym, co wyróżnia te rozważania, jest ich egzystencjalny pazur. Brat Piotr stawia „pytania do życia”, które nie są retorycznymi ozdobnikami. To duchowe prowokacje. Mają nas one wyrwać z bierności i zmusić do wprowadzenia Słowa w krwiobieg naszej codzienności, by wiara nie była tylko teorią, lecz stylem życia.
Jako kapucyn i psycholog w jednej osobie, Autor patrzy na Psałterz jak na pionierski podręcznik ludzkiej kondycji. Pokazuje, że psalmy to narzędzie kuracji duszy i serca, a także uzdrawiania naszych przekonań i relacji. To modlitwa człowieka z krwi i kości – zaproszenie Boga w te obszary, gdzie zazwyczaj panuje lęk, samotność czy rozpacz.
W tym ujęciu psalmy stają się terapią w najgłębszym tego słowa znaczeniu. Brat Piotr uczy nas, że w tych starożytnych wersach możemy dosłownie „namierzyć” i nazwać poruszenia naszej własnej psychiki – od euforii, przez zwątpienie, aż po ufność. To właśnie w tych życiowych zawirowaniach, w konkretnych „wydarzeniach” naszego życia, Duch Święty komunikuje się z nami najpełniej.
Ten wymiar prozdrowotny to nic innego jak wejście w proces uzdrawiającej modlitwy. Brat Piotr zachęca: pozwólmy, aby Bóg, dotykając psalmami naszych ran, dokonywał w nas przemiany. Psałterz uczy nas fundamentalnej prawdy teologicznej i psychologicznej: nie istnieje takie miejsce w twoim życiu, ani taki stan emocjonalny, w którym Bóg nie mógłby do ciebie przemówić.
Całość tych analiz toczy się w fascynującym dialogu z mądrością tradycji rabinicznej, co nadaje im niezwykłą głębię.

Gdzie znaleźć te rozważania?

Komentarze powstają we współpracy z Centrum Relacji Katolicko-Żydowskich im. Abrahama J. Heschla przy KUL i są dostępne dla każdego: https://heschel.kul.pl/pl

Vatican News: Tu znajdziecie przede wszystkim komentarze niedzielne. https://www.vaticannews.va/pl.html

Strona Autora: Pełny cykl oraz inne refleksje brata Piotra znajdziecie na: www.piotrkwiatek.com

Serdecznie zapraszamy do tego duchowego spotkania. Niech psalmy staną się Waszym codziennym źródłem siły, rozeznania i wewnętrznego scalenia – od teraz aż do końca roku.

Zło nie jest neutralne. Wchodzi w życie jak dym w oczy i odbiera klarowność widzenia. Autor psalmu stawia granicę: światło i ciemność nie mieszkają w tym samym domu. To ważne dziś, gdy relatywizm próbuje zagłuszyć sumienie scrollowaniem newsów. Jezus mówi wprost: „Nie możecie służyć Bogu i Mamonie” (Mt 6,24). To decyzja dnia: komu oddaję swój czas, uwagę, serce

Nowy dzień to nie tylko powtarzająca się rutyna. To przestrzeń na nową łaskę. To akt wiary, że zanim świat nałoży na ciebie swoje ciężary, ty już złożyłeś je w bezpiecznych rękach. „Rano” to moment najczystszej nadziei, zanim zmącą go rozczarowania. To duchowa strategia – wyprzedzasz troski, zanim one wyprzedzą ciebie. Jezus także wstawał rano, by odłączyć się i modlić. Jego czuwanie było aktywnym oczekiwaniem na działanie Ojca. Twoje „czekanie” nie jest bierne. To pełne ufności wyczekiwanie, jak dziecko pod drzwiami, które wie, że ojciec wróci z prezentem.

Psalm na niedzielę: pielgrzym, który odnalazł swój dom

Psalm 122 to coś więcej niż tylko starożytna pieśń. To zapis rytmu ludzkiego serca, które tęskni za domem. W jego słowach pulsuje cała dynamika wiary: decyzja, ruch, spotkanie i wreszcie odnalezienie pokoju we wspólnocie – wskazuje o. Piotr Kwiatek, kapucyn, doktor psychologii, inicjator psalmoterapii w komentarzu Centrum Heschela KUL do psalmu 122 śpiewanego w Uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata 23 listopada.

Jak podkreśla o. Kwiatek, psalm 122 „to pieśń drogi, którą pątnicy śpiewali, wspinając się ku Jerozolimie. Każdy krok w górę, każdy oddech był przybliżeniem. Do świątyni, do Boga, a może przede wszystkim – do siebie”. W uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata „liturgia stawia nas w tych samych bramach symbolicznego Jeruzalem i nie po to, byśmy podziwiali architekturę, ale byśmy zadali sobie fundamentalne pytanie: dokąd tak naprawdę zmierzam? I co – lub Kto – jest moim prawdziwym domem?”.

Pieśń wznoszenia serc

Komentator psalmu dla Centrum Heschela KUL przypomina, że psalmy od 120 do 134 w oryginale nazywają się šir ha-ma’alot, czyli „pieśniami stopni” lub „pieśniami wznoszeń”. „Talmud Babiloński opowiada, że Lewici śpiewali je na piętnastu stopniach, które w jerozolimskiej świątyni prowadziły z dziedzińca kobiet do dziedzińca mężczyzn – wyjaśnia zakonnik. – Inni widzą w nich pieśni wygnańców wracających z Babilonii – ludzi, którzy dosłownie wspinali się z nizin niewoli ku wyżynom wolności. Wielki średniowieczny komentator Raszi sugerował coś jeszcze głębszego: że chodzi o wznoszenie się duszy. Każdy psalm to kolejny szczebel w drabinie Jakubowej, po której wspinamy się od lęku do ufności, od rozpaczy do ukojenia”.

Piętnaście pieśni stanowiło duchową mapę dla żydowskiego pielgrzyma. „Droga z Galilei czy Samarii trwała dniami. Pył drogi, słońce prażące kark, zmęczenie wgryzające się w mięśnie. Ale gdy na horyzoncie majaczyły mury Miasta Dawida, serce zaczynało bić inaczej” – czytamy w komentarzu. Pielgrzymów pchała do przodu radość ze zbliżania się do Świętego Miasta, co sprawiało, że cała wspinaczka była bardziej znośna.

Jak wskazuje kapucyn, „w kontekście dzisiejszej uroczystości ten psalm zyskuje potężny, eschatologiczny wymiar”, gdyż „Królestwo Chrystusa, o którym mówimy, nie jest odległą krainą za siedmioma górami”. „Psalm 122 staje się więc pieśnią tych, którzy w Ukrzyżowanym rozpoznali władcę, a w drodze na Golgotę odnaleźli drogę do domu” – zaznacza zakonnik.

Radość, która rusza z miejsca

„Barbara Fredrickson w swojej teorii ‘poszerzania i budowania’ dowodzi, że pozytywne emocje, takie jak radość, dosłownie poszerzają nasz horyzont myślenia i motywują do działania – czytamy w komentarzu. – Strach każe nam się kulić i uciekać. Radość otwiera nas na świat, na ludzi, na przyszłość. Psalmista czuje radość nie dlatego, że już dotarł, ale dlatego, że wie, dokąd zmierza. To jest ta fundamentalna różnica”. 

O. Piotr Kwiatek dodaje, że „wiara nie rodzi się w próżni; rodzi się w relacji. Bóg niemal zawsze woła przez kogoś – przez przyjaciela, rodzica, wspólnotę, a czasem przez przypadkowego człowieka”.

„Wielki żydowski myśliciel, Abraham Joshua Heschel, napisał kiedyś, że ‘Jerozolima zaczyna się tam, gdzie kończy się udawanie’ – przypomina o. Kwiatek. – To miasto prawdy. Nie można wejść w jego bramy z maską na twarzy”. 

Tron, który jest służbą

Końcowe wersety psalmu ukazują Jerozolimę jako miejsce ładu i spotkania. „To ona staje się lustrem, w którym uczymy się widzieć siebie bez zniekształceń. Wiara, która nie prowadzi do drugiego człowieka, zbyt łatwo staje się iluzją. Pielgrzymka była rytuałem jedności: różne plemiona, różne historie, a jedno Imię na ustach – Imię Pana” – pisze autor psalmoterapii.

Jezus zasiada nie na złotym tronie w pałacu, ale na krzyżu. „Jego Królestwo to królestwo radykalnie odwrócone: gdzie największy jest ten, kto służy, gdzie władza objawia się w umywaniu nóg, a tronem jest narzędzie tortur” – czytamy.

https://www.vaticannews.va/pl/kosciol/news/2025-11/psalm-na-niedziele-psalm-pielgrzyma-ktory-odnalazl-swoj-dom.html

„Tron Jezusa to tron prawdy. Nie władzy militarnej, nie przymusu, ale prawdy, która obnaża kłamstwo i nazywa rzeczy po imieniu. Gdy Kościół śpiewa dziś Psalm 122, nie tęskni za polityczną teokracją. Tęskni za światem, w którym króluje prawda, sprawiedliwość nie jest pustym hasłem, a dobro ma ostatnie słowo. I właśnie w tej szalonej, ewangelicznej logice odnajdujemy najgłębszy sens radości psalmisty: ‘Ucieszyłem się, gdy mi powiedziano: pójdziemy do domu Pana’. Bo ten dom to nie budynek, ale serce. A Królem jest Ten, który puka i czeka, aż mu otworzymy” – pisze o. Piotr Kwiatek w komentarzu dla Centrum Heschela KUL.

Komentarz do psalmu 5

„Z rana usłyszysz, Panie, mój głos”

Każdy poranek to mały akt stworzenia, chwila, w której światło zwycięża ciemność, a my budzimy się do nowego rozdziału życia. Psalm 5 jest właśnie taką poranną modlitwą, szeptaną na progu dnia, gdy serce jest jeszcze wolne od zgiełku obowiązków. To głos człowieka, który czuje się osaczony przez fałsz i wrogość świata, ale zamiast poddać się lękowi, zwraca swój wewnętrzny kompas w stronę Boga. Psalm ten jest poruszającym zapisem walki o duchową orientację w chaosie. Prowadzi nas od poczucia zagrożenia do bezpiecznej przystani w Bożej obecności, ucząc, jak zaczynać dzień z intencją i nadzieją.

1. Poranek – Czas na ustawienie wewnętrznego kompasu

„Usłysz, o Panie, moje słowa, zwróć na mój jęk uwagę; natęż słuch na głos mojej modlitwy, mój Królu i mój Boże!” (Ps 5, 2-3a). Tak zaczyna Psalmista. Zanim świat zaleje go falą bodźców, wiadomości i cudzych oczekiwań, on dokonuje świadomego wyboru – jego pierwszym słuchaczem jest Bóg. To fundamentalny akt duchowej higieny. W psychologii poznawczo-behawioralnej mówimy o sile „ramowania” – sposobie, w jaki nadajemy kontekst naszym doświadczeniom. Psalmista ramuje swój dzień nie przez pryzmat lęków czy listy zadań, ale przez pryzmat relacji z Bogiem. Poranek staje się świętym czasem, w którym kalibrujemy nasz wewnętrzny kompas, by wskazywał na prawdziwą Północ, a nie na zmienne wiatry ludzkich opinii i ulotnych emocji. Zamiast biernie reagować na to, co przyniesie dzień, aktywnie zapraszamy do niego Tego, który jest Panem czasu i przestrzeni. To decyzja, by zacząć dzień od bycia „u siebie”, w domu serca, w którym mieszka Bóg.

2. W obliczu zła – Realizm bez rozpaczy

Psalmista nie jest naiwnym idealistą. Widzi świat w jego brutalnej realności: „W ich ustach nie ma szczerości, ich serce knuje zasadzki, ich gardło jest grobem otwartym, a językiem mówią pochlebstwa” (Ps 5, 10). To obraz, który niestety nie stracił na aktualności. Doświadczamy go w toksycznych relacjach, w bezwzględności życia zawodowego, w manipulacjach medialnych. Psychologia uczy, że zaprzeczanie negatywnej rzeczywistości prowadzi do jeszcze większego cierpienia. Psalmista uczy nas czegoś głębszego: realizmu zakorzenionego w wierze. On nie ucieka od prawdy o złu, ale konfrontuje ją z prawdą o Bogu: „Ty bowiem nie jesteś Bogiem, któremu miła nieprawość, zły nie może przebywać u Ciebie” (Ps 5, 5). To rozróżnienie jest kotwicą, która chroni przed cynizmem i rozpaczą. Pozwala nazwać ból i niesprawiedliwość po imieniu, nie pozwalając im jednak mieć ostatniego słowa. Oddanie Bogu osądu uwalnia nas od niszczącego ciężaru nienawiści i pragnienia zemsty, tworząc przestrzeń na uzdrowienie.

3. Bezpieczna przystań – Radość jako owoc zaufania

Pośród mrocznych opisów zła, psalm kończy się eksplozją radości: „Ucieszą się wszyscy, co w Tobie szukają ucieczki, weselić się będą na wieki; i będziesz ich osłaniał” (Ps 5, 12). Ta radość nie jest powierzchowną emocją zależną od okoliczności. To głęboki stan ducha, który psychologia pozytywna określiłaby mianem dobrostanu (well-being) wynikającego z poczucia sensu i bezpieczeństwa. Zaufanie Bogu, że poprowadzi nas prostą drogą – „Wyrównaj przede mną Twoją drogę” (Ps 5, 9b) – uwalnia ogromne pokłady energii psychicznej. Nie musimy już tracić sił na nadmierną kontrolę i zabezpieczanie się na każdą ewentualność. Możemy żyć odważniej, lżej i z autentyczną radością, bo wiemy, że nasza ostateczna wartość i bezpieczeństwo nie zależą od kaprysów tego świata.

Pytania do refleksji:

1. Do kogo lub do czego zwracam się jako pierwsze o poranku – do Boga, telefonu czy listy zmartwień?
2. Co w moim życiu potrzebuje dziś „wyrównania” przez Boga, bym mógł iść naprzód z większą ufnością?
3. Czy moja radość zależy od okoliczności, czy też potrafię odnaleźć ją w głębszym źródle – w Bogu?

Ćwiczenia dla ducha:

Poranny reset (praktyka poznawcza): Jutro rano, zaraz po przebudzeniu i zanim zrobisz cokolwiek innego, usiądź na skraju łóżka. Powiedz głośno lub w sercu słowa: „Panie, dziś oddaję Ci mój dzień. Prowadź mnie Twoją drogą”. Zauważ, jak ta jedna intencja zmienia Twoje nastawienie.

Podsumowanie:

Psalm 5 to znacznie więcej niż starożytny tekst. To praktyczny przewodnik po sztuce dobrego rozpoczynania dnia i duchowej odporności. Uczy nas, jak świadomym aktem woli ustawiać serce w kierunku Boga, zanim zaleje nas chaos świata. Pokazuje, że dojrzała wiara nie jest ucieczką od rzeczywistości, ale stawianiem jej czoła z niezachwianą ufnością w Bożą sprawiedliwość i opiekę. Ta poranna orientacja serca owocuje głęboką radością, która staje się naszą siłą i schronieniem. W ostatecznym rozrachunku pragnienie Psalmisty o „prostą drogę” znajduje swoje najpełniejsze wypełnienie w Jezusie, który sam nazwał siebie „Drogą, Prawdą i Życiem” (J 14, 6). Kroczenie za Nim to najpewniejszy sposób, by każdego ranka odnajdywać właściwy kierunek i żyć w pokoju, który przewyższa wszelkie zrozumienie.

WAŻNE

Mój prywatny profil na Facebooku już dawno osiągnął limit 4,9 tys. znajomych. Z tego powodu często musiałem usuwać mniej aktywne osoby, aby zrobić miejsce dla nowych, co nie jest zbyt wygodne ani dla Was, ani dla mnie.

ZMIANA!!!!

DLATEGO OD JUTRA PRZECHODZĘ WYŁĄCZNIE NA MÓJ PROFIL PROFESJONALNY:

Piotr Kwiatek

https://www.facebook.com/br.PiotrKwiatek/

Od jutra nie będę już publikował postów na tym prywatnym profilu.

Wszystkie nowe treści będą pojawiały się właśnie na profilu profesjonalnym, gdzie nie ma takich ograniczeń.

Serdecznie zapraszam Was do polubienia i obserwowania nowej strony oraz „przejścia” właśnie tam.

Dziękuję, że jesteście!

🪞 Tegoroczne rekolekcje adwentowe ✨
Będą zatytułowane „Lustro duszy – psalmy drogą do przemiany modlitwy i życia”. Inspiracją jest moja najnowsza publikacja „Lustro duszy”, która ukaże się w grudniu 📖.
Dziś zakupiłem rekwizyt – duże lustro! 🪞

📍Podczas rekolekcji będziemy uważnie wpatrywać się w życie i doświadczenie Dawida. Chcemy zobaczyć w nim nie tylko jego historię życia, ale też naszą własną oraz Jezusa Chrystusa, który objawia się w codzienności. Psalmy pokażą nam, co dzieje się w naszej duszy.

Wstępnie poruszymy takie tematy:
💎 Godność i wartość – Psalm 139
🤝 Konflikty i jedność – Psalm 133
🙏 Modlitwa i wybór – Psalm 1
🎉 Radość i wdzięczność – Psalm 136

Od czasu, kiedy w 1W1 modlimy się za siebie nawzajem codziennie, nie proszę już o modlitwę, bo każdego dnia, tak jak Wy, ją otrzymuję – dziś od 4681 osób. Chwała Panu i już Wam dziękuję i wszystkim błogosławię!

📍 Białogon – parafia diecezjalna – 29 XI – 2 XII
📍 Stalowa Wola – Kapucyni 6-10 XII
📍 Warszawa – Saletyni – 13-17 XII

Do zobaczenia w tej duchowej podróży! ✨