Autor: piotrkwiatek

KSIĄŻKA JUŻ JEST! Jestem ogromnie WDZIĘCZNY dobremu Bogu oraz wszystkim, którzy ten projekt wspierali i wciąż to czynią! DZIĘKUJĘ!

Już 17 stycznia premiera najnowszej książki z serii psychologia pozytywna i wiara „SZTUKA ŻYCIA BEZ NARZEKANIA…”. Zapraszam wszystkich zainteresowanych na spotkanie autorskie 24 stycznia na godzinę 19:30 do sali 002 przy ulicy Loretańskiej 11 w Krakowie. Wszyscy mile widziani!

Wczoraj odbyła się organizowana przez Lokomotywę konferencja „Wdzięczność a szczęście” prowadzona przez dr. psychologii O. Piotra Kwiatka OFMCap. Była to ogromna dawka wiedzy popartej badaniami, przedstawiona w bardzo atrakcyjnej formie z dużą dawką humoru. Kilka myśli z konferencji – wdzięczności trzeba się nauczyć i jest to możliwe w każdym wieku. Badania pokazują, że praktykując ją, przyciągamy pozytywne doświadczenia w życiu, podnosimy własne poczucie wartości i samoocenę. Wdzięczność pomaga opanować uczucia negatywne, takie jak złość, gniew czy niezdrowe porównywanie się z innymi, a także wzmacnia postawy prospołeczne, poprawia jakość relacji i wreszcie spowalnia proces przyzwyczajania się do dobra. Świadome jej praktykowanie to ugruntowywanie najgłębszego dobra w naszym życiu.

http://lokomotywa.edu.pl

„REWELACYJNA KONFERENCJA, BYŁAM JEJ UCZESTNIKIEM I NA PEWNO ZAPISZĘ SIĘ NA NASTĘPNĄ 🙂 POLECAM 🙂 Atmosfera jaką wprowadził O. Piotr Kwiatek była bardzo przyjazna, warsztaty prowadzone w sposób profesjonalny. Nie mogłam się nudzić, a w niektórych sytuacjach buzia uśmiechała się od ucha do ucha. Był też czas na refleksję, przemyślenia i modlitwę! DZIĘKUJĘ, ŻE MOGŁAM SPOTKAĆ FASCYNUJĄCEGO CZŁOWIEKA, KTÓRY DOCIERA DO SERCA oraz poznać wielu wspaniałych ludzi 🙂 Konferencja została zakończona filmem, który daje każdemu dużo do myślenia”. (GRAŻYNA)

Książka „Sztuka życia bez narzekania” już na wielkim finiszu! Ufam, że jeszcze przed świętami, czyli może za 2 tygodnie się ukaże w księgarniach. Blisko 300 stron! To może być „good news” dla zainteresowanych tematem, ale również „bad news” dla tych, którzy nie są „za pan brat” z czytaniem… Choć mam świadectwa, że i ci którzy dawno nie czytali książek w dwa dni przeczytali CAŁĄ tę pozycję, kiedy była jeszcze w tzw. fazie „testowania”. Nadzieja więc dla wszystkich!!! Nie mogę się doczekać… ale czas Adwentu ustawia znacznie lepiej i głębiej wszystkie nasze oczekiwania. WSZYSTKIM BŁOGOSŁAWIONEGO I OWOCNEGO ADWENTU!

DZIĘKUJĘ PIĘKNIE WSZYSTKIM UCZESTNIKOM za obecność, zaangażowanie, wspaniałą atmosferę. DZIĘKUJĘ również fantastycznej EKIPIE ORGANIZATORÓW: Agnieszce, Marcie, Agnieszce, Malwinie, ks. Kamilowi, Kasi oraz braciom klerykom kapucynom: Pawłowi i Jakubowi oraz br. Łukaszowi”!

• 

• 

• 

• 

„Każde warsztaty były bardzo wartościowe, słuchając poczułam się zrozumiana i otrzymałam do ręki konkretne narzędzia do pracy nad sobą”.

„Zrozumiałam, czym jest przebaczenie, ciągły proces i rozwój. Przebaczenie jest decyzją”.

Warsztaty dały możliwość konkretnego spojrzenia na narzekanie, pomogły pogłębić widzę psychologiczną i połączyć ją z wiarą. Zmotywowały mnie do pracy z myślami i uczuciami”.

„Pomogło mi i rozjaśniło w wielu sytuacjach codziennych i rodzinnych. Warsztaty były bardzo praktyczne – bardzo dziękuję”.

„Brawo, nie byłam na tak profesjonalnie przygotowanych warsztatach, brawo!”.

„Spokój ducha, radość, szczęście, zrozumienie, odkrywanie siebie”.

„To były moje pierwsze warsztaty z Bratem Piotrem. Jestem pełna dobrej energii i pomimo iż nie były to pierwsze ale kolejne, kolejne warsztat w których uczestniczyłam daję im 5 gwiazdek”.

„Uświadomienie sobie ile narzekam w życiu. Dostałam narzędzie do zmiany nawyku. Bardzo ciekawe warsztaty”.

„Możliwość patrzenia na siebie w inny sposób”.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

„Dzięki warsztatom bardziej skupiam się na pozytywnych dnia codziennego, „zmuszają” mnie do pracy nad sobą, która ze względu na szybki pęd życia odkładam zawsze na tzw. później”.

„Jak dla mnie warsztat były przygotowane perfekcyjnie zarówno pod kontem merytorycznym jak i organizacyjnym”.

„Dużo nadziei, że można cieszyć się życiem. Zachęciły do podjęcia wysiłku by zmieniać się na lepsze, osoba ojca jest dla mnie żywym przykładem, że warto mieć pasje, marzenia i je realizować i „zarażać” dobrem, radością, pozytywnością”.

„Dzięki za atmosferę i formę warsztatów, właśnie tego na dzień dzisiejszy potrzebowałam”. 

„Treści o przebaczeni pomogły mi jeszcze raz świadomość sobie, że jest to wspaniałe narzędzie do budowania relacji z sobą, drugim, Bogiem. Bardzo dobre treści o przebaczeniu i konkretna nauka i ćwiczenia z pracy nad tym aby „nie narzekać”.

„zmieniły moje podejście do tematu narzekania”.

„Dziękuję za inspirację na każdym z trzech warsztatów, za uświadomienie, ciepło i pozytywność. Dziękuję również obsłudze za pyszną kawę i smakołyki oraz uśmiech i zaangażowanie”.

„Dzięki za konkretne narzędzia przeciw narzekaniu, super atmosfera, tematy ważne – WIĘCEJ!”

„Dawka humoru, dobrej energii, Bracie Piotrze wspaniałe warsztaty”!

„Pomogło połączyć wiedzę psychologiczną z wiarą”.

„Uświadomiłam sobie jak ważne jest przebaczenie, a jednak narzekam… nie strzegę swoich myśli i nie jestem sama w swoich poszukiwaniach, nie ma się czego wstydzić. Rozmowy budujące z innymi uczestnikami – budujące. Wskazówki do rachunku sumienia – bardzo było mi to potrzebne”.

WARSZTATY - KRAKÓW: 2020 
25 stycznia — WDZIĘCZNOŚĆ A DOBROSTAN; 
 25 kwietnia — EMOCJE A DOBROSTAN; 
 23 maja — PRZEBACZENIE A DOBROSTAN; Sztuka życia bez narzekania; 
 26 września — DUCHOWOŚĆ A DOBROSTAN; 
 17 października — KOMUNIKACJA A DOBROSTAN.

Książka „SZTUKA ŻYCIA BEZ NARZEKANIA” już gotowa! Teraz trzeba TYLKO poczekać NA PUBLIKACJĘ… Przy tej okazji chciałbym zaprezentować tzw. blurby, czyli rekomendacja umieszczane najczęściej na tylnej stronie okładki i/lub obwoluty książki. Wszystkim autorom tych krótkich i wspaniałych tekstów – DZIĘKUJĘ!!!!
– Krzysztofowi Piaseckiemu
– Łukaszowi D. Kaczmarkowi,
– Zofii Pierzchale,
– Agnieszce Czerkawskiej,
– Antoninie Krzysztoń.

Czy jest coś lepszego od rozwiązania problemu?

Chciałbym rozpocząć prezentację „podejścia doceniającego” (Appreciative Inquiry) od osobistego doświadczenia. Studiując psychologię na Uniwersytecie Salezjańskim w Rzymie, spotkałem tam niezwykle sympatycznego zakonnika pochodzącego z południowych Włoch – Gianfranco. Pod wieloma względami był bardzo oryginalny i wcale nie przypominał wyobrażeniem klasycznego mnicha. Nosił długie włosy, kochał rockową muzykę i – co często podkreślał – pochodził z południowych Włoch, a dokładnie z Neapolu. Tam, jeśli zatrzymujesz się jako kierowca na czerwonym świetle, to możesz spowodować wypadek, a w najlepszym wypadku usłyszeć jazgot klaksonów poirytowanych kierowców oczekujących na twój ruch. Przede wszystkim jednak Gianfranco był osobą ogromnie lubianą zarówno przez studentów, jak i profesorów. Podczas przerw studenci licznie gromadzili się wokół tego radosnego franciszkanina z racji jego niewyczerpanego poczucia humoru, dystansu do siebie, otwartości oraz życzliwości. 
Oto jedno z wielu inspirujących doświadczeń, które wspólnie przeżyliśmy na studiach, a które wiele mnie nauczyło. Wraz z Gianfranco uczestniczyłem w zajęciach praktycznych z psychoterapii. Odbywały się one w grupie i polegały na tym, że jeden ze studentów wcielał się w rolę pacjenta, a drugi odgrywał rolę psychoterapeuty. Reszta była obserwatorami i miała za zadanie ocenić ten proces. Mój współbrat nie tylko był odważny, ale lubił być w centrum uwagi, więc szybko zgłosił się do roli terapeuty. Ktoś inny przyjął rolę pacjenta prezentującego problem. Pamiętam, że jako jeden z pierwszych komentowałem interwencję Gianfranco. Swoje obserwacje rozpocząłem tradycyjnie, czyli od wymieniania szybko pozytywów, potem planowałem przejść do „esencji” mojej wypowiedzi, czyli ukazania tego, co nie było wystarczające dobre. Kiedy rozpocząłem drugą część wypowiedzi, zapowiadając: „A teraz kilka uwag krytycznych”, nagle starsza pani profesor przerwała moja wypowiedz, dodając: „Piotrze wystarczy, dziękuję”. Byłem tym mocno zdziwiony, przecież na tych zajęciach ważne było udzielanie pełnej informacji zwrotnej, zwrócenie uwagi na błędy, aby w przyszłości ich nie powtarzać. Będąc przekonanym o zasadności moich krytycznych uwag, po chwili ponownie podniosłem rękę i powiedziałem: „Przepraszam, ale ja muszę jeszcze coś ważnego dopowiedzieć”. Pani profesor widząc, że mnie strasznie nosi, podeszła do mnie i poprosiła, abym wstał. Spojrzała na mnie przyjaźnie i życzliwie, a potem ciepło przytuliła mnie do siebie. Przez chwilę bez słowa trzymała mnie w objęciach. Byłem ogromnie zmieszany i totalnie zszokowany tym zachowaniem, a z drugiej strony jakoś ujęty tym pozytywnym gestem. Przez wiele tygodni towarzyszyły mi intensywne pytania: „O co tu chodzi, dlaczego zdecydowała się na taki krok?”.
Po latach tłumaczę to wydarzenie następująco. Po pierwsze, w życiu czasem wystarcza dobro, nie potrzeba dodawać krytyki. Polityczna poprawność, czyli „najpierw docenienie, a potem negatywność”, niestety czasem zabija całą funkcję pozytywności i nie jest skuteczną formą promocji dobra i oddziaływania wychowawczego. Być może Gianfranco potrzebował wtedy wyłącznie wsparcia i opinii, która sprawiała, że jako człowiek i terapeuta rozwijał się, czego ja nie dostrzegałem, a doświadczona pani profesor to zauważyła. Po drugie, niekiedy komunikacja przez sferę uczuciową jest znacznie silniejsza i czytelniejsza niż posługiwanie się nawet najlepszymi racjonalnymi argumentami. Poprzez ów gest pani profesor odpowiedziała również na moją potrzebę przyjęcia i akceptacji. Otrzymałem jej słowo „nie”, ale z miłością i afirmacją mojej osoby.

CZYM JEST PODEJŚCIE DOCENIAJĄCE (APPRECIATIVE INQUIRY)? 
Angielski termin „appreciative” jest przymiotnikiem i oznacza: doceniający, pochwalny, pełny uznania. Natomiast „inquire” jest czasownikiem i znaczy: pytać, dochodzić, dowiadywać się, dociekać, badać, studiować. Podejście doceniające można zdefiniować jako rozpoznanie i odkrywanie tego, co jest dobre i warte docenienia. Jest to rewolucyjne podejście do człowieka, a przez niego do struktur społecznych, w których jednostka żyje. Najkrócej można powiedzieć, że podejście doceniające polega na szukaniu w człowieku tego, co najlepsze i pozostaje jeszcze tajemnicą. Poprzez te odkrycia witalizujemy i zmieniamy całą organizację. Fundamentalnym założeniem tej filozofii jest zasada, że każda organizacja, wspólnota czy struktura społeczna nie jest wyłącznie problematyczna, ale raczej jest zbiorem ukrytych możliwości. Są one obecne w każdym człowieku, a potrzebują jedynie odkrycia i konstruktywnego ukierunkowania. Transformacja jest możliwa i dokonuje się przez znalezienie tego, co było i jest dobre, oraz zauważenie nieznanych do tej pory możliwości […]. 

Fragment z książki: Piotr Kwiatek, Sztuka życia bez narzekania. Jak wyzwolić się z chronicznego malkontenctwa i efektywniej wyrażać niezadowolenie.