🛐 #PsalmNaDzień „Nie gonię za tym, co wielkie, albo co przerasta moje siły” (Ps 131,1).
Dziś często słyszymy: „Więcej, wyżej, szybciej!” Jesteśmy wychowani na kulcie sukcesu, gonitwie za nieosiągalnym, wiecznym pragnieniu bycia „kimś”. I wcale nie chodzi o to, by nie mieć ambicji czy planów na życie. Jednak mentalność Psalmisty jest inna. Mówi, że prawdziwa siła nie leży w wielkich podbojach, lecz w małej, pokornej akceptacji swoich granic. To walka o bycie normalnym człowiekiem, nie nadczłowiekiem. Wielką sztuką jest uwolnić się od presji realizowania scenariuszy życia, przygotowanych dla nas przez innych: rodziców, nauczycieli, powinności, modę czy ambicję. Czy potrafię cieszyć się własnym życiem, czy ciągle tęsknię za tym, czego nie mam?
PYTANIA DO SERCA 👉 Dlaczego tak bardzo boimy się przeciętności, skoro to właśnie w niej ukryta jest największa wolność? 👉 Co musiałoby się stać, abyś zrezygnował z gonitwy za tym, co wielkie, na rzecz tego, co prawdziwe? 👉 Czy w Twoim życiu jest miejsce na Boga, czy już wszystko wypełniła Twoja obsesja wielkości?
📍 Pokora nie jest klęską – to zwycięstwo nad najgłębszym lękiem człowieka: że bez masek i pozycji nie znaczy nic.
📍 Prawdziwa siła rodzi się, gdy zrzucasz z ramion ciężar świata, by podnieść duszę do nieba
💌 Drodzy! Właśnie dziś, zapisując kolejnych 5 nowych osób, przekroczyliśmy w naszej wspólnocie liczbę 4502 w 1W1!
Wyobraźcie sobie… 4502 serca codziennie modlące się za Ciebie. To armia ludzi, którzy swoją modlitwą mogą pokonać Goliata naszych lęków, trudności i niemocy… 🛡️
Pamiętajcie o tym i trwajcie w wdzięczności 🙏 — za każdą osobę, która codziennie wstawia się za Tobą przed Bogiem. Ja osobiście trwam i modlę się Psalmem 131.
💬 Ufam, że Wy też! 💫 A nawet jeśli 1000 osób kiedyś zapomni lub przestanie się modlić, pamiętajcie: 3500 osób wciąż tworzy potężną moc modlitwy! Nie jest to wcale mało!
Zachęcajcie innych do wspólnej modlitwy — bo razem jesteśmy silniejsi niż jakikolwiek Goliat w naszym życiu!
🛐 #PsalmNaDzień „Panie, moje serce się nie pyszni i oczy moje nie są wyniosłe” (Ps 131,1).
Psalmista zaczyna od mocnego świadectwa: „moje serce nie pyszni się, a oczy nie patrzą z góry” (Ps 131,1). To wciąż aktualna diagnoza jednego z największych dramatów człowieka – życia nie sobą, ale własnym wyobrażeniem o sobie. Jedni próbują być „ponad innymi”, drudzy wchodzą w rolę „pod stopami innych”. Jedno i drugie oddala od prawdy i niszczy pokój serca.
W świecie, gdzie wartość człowieka mierzy się liczbą lajków, wielkością domu czy prestiżem stanowiska, te słowa brzmią jak manifest sprzeciwu wobec systemu. Bo pokora to nie rezygnacja ale siła. To świadomość własnego miejsca – bez obsesyjnego porównywania się i bez narcystycznego karmienia się iluzją na swój temat. To wolność od wewnętrznej presji udowadniania czegokolwiek.
Św. Franciszek przypominał: jesteśmy „niczym więcej i niczym mniej niż tym, czym jesteśmy w oczach Boga”. A jak zdobyć ten wzrok? Czytać Słowo i pozwolić, by jego światło stawało się naszym spojrzeniem – na siebie, na innych i na świat. Pokora daje wolność. Uwalnia nie tylko od ciężaru własnych ocen, ale także od więzienia cudzych opinii.
PYTANIA DO SERCA 👉 Czy potrafię żyć tak, by moje serce nie musiało stale udowadniać swojej wartości? 👉 Jak często moje „wyniosłe oczy” ranią innych, nawet gdy tego nie zauważam? 👉 Co by się zmieniło w moich relacjach, gdybym naprawdę uwierzył, że nie muszę być lepszy od innych, by być kochanym?
📍 Pokora nie jest klęską – to zwycięstwo nad najgłębszym lękiem człowieka: że bez masek i pozycji nie znaczy nic.
🌟📕Książka „LUSTRO DUSZY”, którą w przyszłym tygodniu wyślę do wydawcy, okazała się tak obszerna, że podzieliłem ją na dwie części. Druga część, również w ramach serii „Psalmoterpia w praktyce”, będzie nosić tytuł „LUSTRO CIERPIENIA”. Porusza wiele ważnych i egzystencjalnych tematów. Dziś poprawiałem kolejny fragment, w którym przedstawiam filozofię wspólnoty 1W1.
Czy wiesz na czym polega Boży kapitał dzieła 1W1 i czy o nim pamiętasz?
„EKONOMIA ZYSKÓW BEZ PODATKÓW – 1W1 W duchowym życiu istnieje inna ekonomia, której żadne giełdy ani banki nie potrafią policzyć. Ekonomia paradoksalna. Taka, która brzmi prawie jak nonsens, dopóki człowiek nie zacznie jej praktykować. Nazywam ją „dając, otrzymuję”. Nie chodzi tu o tanią wymianę ja coś dam, ty mi dasz coś w zamian. To raczej przypomina wspólny stół, na który każdy przynosi choćby kawałek chleba czy owoc. Jeden sam by się nie najadł, ale kiedy wszyscy coś dołożą, nagle powstaje uczta, z której każdy odchodzi syty. Tak działa wspólnota modlitewna, którą określam skrótem 1W1 „Jeden psalm za wszystkich, wszystkie psalmy za jednego”. Z tego doświadczenia narodziła się psalmoterapia. Na czym to polega? Prosto, każdy z nas bierze na siebie jeden psalm tygodniowo. Tylko jeden ale w zamian dostaje modlitwę ponad czterech i pół tysiąca osób, które w tym samym czasie modlą się za niego. To trochę tak, jakby wrzucić do oceanu maleńką kroplę, a potem móc czerpać z całego morza.
Pamiętam kobietę, która kiedyś przyszła do mnie z prośbą: „Ojcze, proszę się za mnie pomodlić”. Odpowiedziałem: „Oczywiście, ale wie pani co? Nie będę sam. Zaproszę do tego ponad 4.500 osób. Tylko mam pytanie. Czy chciałaby się pani pomodlić choć jednym psalmem? Za tych wszystkich ludzi, którzy będą nieść panią w modlitwie”. Popatrzyła na mnie z lekkim zaskoczeniem. Jakby ktoś otworzył przed nią drzwi, których wcześniej nawet nie zauważyła. To jest właśnie piękno tej duchowej ekonomii. Każdy ma coś, czym może się podzielić, choćby niewielką chwilę skupienia, jedno słowo, westchnienie. A w zamian dostaje coś, czego sam by nie zbudował przez całe życie: morze wsparcia. Psychologia mówi nam, że człowiek zdrowieje, gdy doświadcza więzi, kiedy czuje, że nie jest sam ze swoją historią. Carl Rogers, twórca terapii humanistycznej, podkreślał, że relacja oparta na akceptacji i empatii staje się przestrzenią uzdrawiania (Rogers, 1961). Modlitwa wspólnotowa działa podobnie, ale głębiej, bo oprócz więzi międzyludzkiej pojawia się więź z Bogiem.
Codzienność bywa twarda. Ludzie biegają z telefonami przyklejonymi do dłoni, gubią się w pracy, w rachunkach, w wiadomościach, które nie dają spokoju. Wielu czuje się jak samotny biegacz na pustym stadionie. I wtedy właśnie przychodzi odkrycie: nie jesteś sam. Nie musisz wszystkiego nieść na własnych barkach. Kiedy ktoś w innej części Polski czy świata odmawia psalm za ciebie, nagle okazuje się, że twoja samotność ma szczelinę, przez którą wpada światło. Psalmista mówi: „Którzy we łzach sieją, żąć będą w radości” (Ps 126,5). To trafny opis dynamiki duchowego życia. Twoje jedno „Zdrowaś” albo twój psalm powiedziany szeptem, gdy dzieci wreszcie zasną, może stać się ziarnem, z którego ktoś inny w godzinie rozpaczy wyciągnie nadzieję. A ty w zamian dostajesz coś, czego nie kupisz za żadne pieniądze świadomość, że ktoś inny właśnie za ciebie otwiera Pismo i woła do Boga po imieniu. Dlatego ta wspólnota 1W1 nie jest żadnym pobożnym hobby. To szkoła innego patrzenia na życie. W świecie, który ciągle mówi: „dbaj o siebie, walcz o swoje, zabezpiecz się”, ona przypomina o logice Ewangelii: „Dawajcie, a będzie wam dane” (Łk 6,38). A wiesz, co jest najpiękniejsze? Że ta zasada zaczyna się w małych rzeczach, czyli w krótkiej modlitwie, w podzieleniu się uśmiechem, choć samemu ma się ciężki dzień. W jednym psalmie, który odmawiasz nie tylko za siebie, ale za tych, których nawet nie znasz. I nagle okazuje się, że codzienność nabiera innego smaku. Jakbyś jadł ten sam chleb, ale z masłem i miodem, a nie suchą kromkę. To jest właśnie cud ekonomii duchowej. Małe daje się w ręce Boga, a On robi z tego coś niewspółmiernie większego. Jak pięć chlebów i dwie ryby, które nakarmiły tłum.
Kwiatek, P. (w przygotowaniu). „Lustro cierpienia. Psalmoterapia w praktyce”.
„Lustro duszy” – pierwszy tom już gotowy! Na dniach książka trafi do Edycji Św. Pawła, a dziś dzielę się z Wami próbką z pierwszego rozdziału. To przewodnik po psalmach, który pokazuje, jak mogą one stać się źródłem refleksji, pokoju i duchowej mocy w codziennym życiu.
🔷 Ta książka to pierwsze spotkanie z serią Psalmoterapia w praktyce i zaproszenie do spojrzenia w siebie jak w lustro. Psalmy pozwalają zobaczyć nie tylko własne serce, ale i Boga, który w nim zamieszkuje. To nie zestaw technik ani ćwiczeń, lecz droga do pełnego przeżywania siebie i odkrywania własnej tajemnicy. Każde słowo psalmu może stać się kluczem do zrozumienia życia, lęków i nadziei. Lustro duszy uczy, że prawdziwa modlitwa i prawdziwe życie rodzą się w odwadze, by spotkać siebie i Boga twarzą w twarz.
📌 Już niedługo więcej szczegółów i możliwość zakupu! Cieszę się, że mogę podzielić się tym dziełem z Wami! #Psalmoterapia #LustroDuszy #NowośćWydawnicza #Duchowość #Inspiracja
🔷 „Lustro Duszy. Psalmoterapia w praktyce” (w przygotowaniu)! Dziś dzielę się z Wami inspirującym cytatem z 2. rozdziału, który traktuje o uzdrawiającej mocy, jaka płynie z psalmów.
CISZA W ZGIEŁKU „Żyjemy w czasach, w których cisza stała się towarem luksusowym. Hałas miast, powiadomienia w telefonie, rozmowy o niczym. Czasem nawet w domu trudno znaleźć chwilę, w której nie szumi lodówka, nie miga ekran, nie słychać czyjegoś „hej, masz minutkę?”. Nic dziwnego, że tylu ludzi szuka dziś sposobów, by uciszyć ten zgiełk: mindfulness, medytacja, ćwiczenia oddechowe. To działa. Chwilę oddychasz wolniej, a napięcie spada jak kurz z półki. Ale autor Psalmu 63 idzie głębiej. On nie zatrzymuje się na tym, żeby tylko wyciszyć głowę. Nie medytuje w próżni. Jego pragnienie jest jak strumień, który nie zadowoli się samym dźwiękiem wody chce dotrzeć do źródła. W psalmie 42, uważanym przez niektórych biblistów za swojego „brata bliźniaka”, czytamy: „Dusza moja pragnie Boga, Boga żywego” (Ps 42,3). Boga żywego – a więc nie tego z podręczników teologii, nie z opowieści znajomych, nie „Boga-muzeum”, przy którym się przechodzi i mówi: „O, piękne eksponaty”. Psalmista chce Boga, który oddycha, który patrzy w oczy i jest blisko, bo kocha. Czasem to pragnienie odżywa dopiero wtedy, kiedy życie nas przyciśnie. Kiedy zdrowie siada, kiedy przyjaciel odchodzi, kiedy nagle odkrywamy, że nie mamy już siły grać w tę grę pozorów. Wtedy słowa „Boga żywego pragnę” stają się bardziej realne niż wszystkie wykresy i plany. I właśnie takiego Boga spotykamy w Jezusie Chrystusie. Nie w dalekim, obojętnym bóstwie, ale w Kimś, kto zna nasze zmęczenie, ból i radość. Jak przypomina List do Hebrajczyków, On „Nie takiego bowiem mamy arcykapłana, który by nie mógł współczuć naszym słabościom, lecz doświadczonego we wszystkim na nasze podobieństwo, z wyjątkiem grzechu.” (Hbr 4,15). Innymi słowy, On wie, jak to jest nie spać całą noc, bo w głowie mieli się tysiąc myśli. Rozumie, jak to jest być odrzuconym. Bliska jest radość z drobnych rzeczy i codzienny uśmiech. Dlatego w modlitwie nie chodzi tylko o pustkę w głowie czy miękkie światło świecy. Celem jest Pełnia. Nie tylko spokój, ale obecność. Nie tylko ukojenie, ale spotkanie. Psalm 63 przypomina, że najgłębsze modlitwy rodzą się z tęsknoty i że nie trzeba mieć wszystkiego poukładanego, by doświadczyć Boga. Czasem Jego bliskość przychodzi właśnie wtedy, kiedy jesteśmy głodni, spragnieni, kiedy noc w sercu wydaje się najciemniejsza. Bo samo to, że Go pragniemy, jest znakiem, że On już w nas działa. A to oznacza, że nawet jeśli Go teraz nie czujemy, to On jest bliżej, niż myślimy. I może właśnie w tym tkwi największy paradoks wiary: nie zaczyna się ona od sytości, ale od braku. Od cichego „Boże, gdzie jesteś?”. Od kropli tęsknoty, która potrafi stać się źródłem życia”.
Kwiatek, P. (w przygotowaniu). „Lustro duszy. Psalmoterapia w praktyce”.
Niewątpliwie nadzieję można mierzyć, opisywać, a nawet rozwijać. Inna była nadzieja Dawida, modlącego się psalmami, inna towarzyszy współczesnym ludziom: rodzicowi walczącemu o dobro dziecka, studentowi stojącemu przed egzaminem, sportowcowi ruszającemu na wyścig, człowiekowi stawiającemu krok w niepewną przyszłość. Każda z tych nadziei ma swoją moc, wartość i znaczenie.
Jednak nadzieja chrześcijańska przewyższa wszystkie te razem wzięte. Wiąże się z wiarą, że Chrystus Zmartwychwstał i nas zbawił! To nadzieja, która w najciemniejszym zakątku ziemi potrafi dostrzec światło. Mieć taką nadzieję to zwycięstwo nad strachem, zwątpieniem, grzechem, bezradnością i śmiercią… Pomódl się psalmem tygodnia w 1W1 o taką nadzieję, której nic i nikt nie może odebrać, a która rozprasza każdy mrok!
💭 PYTANIA DO SERCA 🌱 Jakie obszary w moim życiu potrzebują iskry nadziei? 🌱 Czy potrafię zaufać Bogu tam, gdzie zawodzi ludzka logika? 🌱 Jak mogę stać się latarnią nadziei dla innych, którzy jej już nie widzą? ✨Nadzieja chrześcijańska nie zna granic – świeci zawsze, nawet w najciemniejszej nocy.
🛐 #PsalmNaDzień „Jeśli zachowasz pamięć o grzechach, Panie, Panie, któż się ostoi?” (Ps 130,3).
Wyobraź sobie archiwum w niebie. W szafach – teczki. Twoje imię na grzbiecie. W środku: każdy grzech, każda zdrada, każdy moment, gdy odwróciłeś wzrok od dobra. Jeśli Bóg by to wszystko skrupulatnie odnotowywał i wyciągał przy pierwszej okazji – nie przetrwałby nikt. Nie święci, nie prorocy, nie my. Psalmista uderza w samo serce ludzkiego lęku: „Któż się ostoi?” – pytanie retoryczne, które mrozi krew. Bo prawda jest taka: żaden z nas nie przechodzi Bożego testu na czystość w stu procentach. A jednak ten werset ma w sobie ukrytą nadzieję. Bo skoro pyta, to zakłada, że Bóg jednak nie trzyma tej listy pod kluczem… że łaska jest silniejsza niż pamięć win. To jakby ktoś nagle otworzył drzwi celi i powiedział: „Jesteś wolny”.
PYTANIA DO SERCA 👉 Jak często sam trzymam w pamięci winy innych, choć liczę na przebaczenie dla siebie? 👉 Czy umiem spojrzeć na swoje życie przez pryzmat łaski, a nie listy porażek? 👉 Czy wierzę bardziej w Boże przebaczenie, czy w swój własny osąd siebie albo innych?
🔵 Bóg nie jest archiwistą grzechów. Jest tym, który niszczy akta. Łaska to nie amnezja Boga. To Jego świadoma decyzja, by nas ocalić.
Nasz asystent kościelny, ks. Biskup Piotr Przyborek, przesłał nam błogosławieństwo prosto ze swojego pielgrzymkowego szlaku do Częstochowy!
To ogromna radość i wdzięczność, że ks. Biskup pamięta o nas w tym wyjątkowym czasie. My również serdecznie pozdrawiamy Księdza Biskupa i zapewniamy o naszej pamięci modlitewnej w naszej wspólnocie 1W1.
