W dzisiejszą uroczystość Trójcy Przenajświętszej ⛪ liturgia Eucharystyczna zaprasza nas do kontemplacji największej tajemnicy naszej wiary — tajemnicy Boga, który jest wspólnotą miłości 💞.
Psalm 8 prowadzi nas w tę kontemplację z zachwytem i pokorą:
„Gdy patrzę na Twe niebo, dzieło Twych palców, księżyc i gwiazdy, któreś Ty utwierdził:
czym jest człowiek, że o nim pamiętasz,
i czym – syn człowieczy, że się nim zajmujesz?” (Ps 8,4–5)
Psalmista nie tylko zachwyca się pięknem stworzenia i potęgą Stwórcy, ale przede wszystkim zdumiewa się miłością Boga, który — choć niepojęty, nieskończony i wszechmocny — zapragnął zamieszkać w sercu człowieka.
To właśnie ta prawda wydaje się największym cudem: Bóg, który stworzył kosmos 🌠, nie gardzi ludzką kruchością. Przeciwnie — przychodzi do niej, staje się jej bliski, mieszka w niej.
Trójca Święta to nie teologiczna łamigłówka 🔍 ani matematyczny paradoks ➕➕➕. To żywa relacja Miłości — Ojca, Syna i Ducha — która zaprasza nas do uczestnictwa 🤝.
Jak można czuć się nieważnym, nieistotnym, bezwartościowym… skoro Bóg sam wybrał nasze serce na swój dom? 🕊️
Dziś kontemplujmy tę prawdę z dziecięcą wdzięcznością 🙏. Bo nie musimy rozumieć Trójcy Świętej, żeby pozwolić się Jej objąć.
