Gdy boisz się ludzi bardziej niż Boga – oddajesz im klucze do swojego serca.
„Pan jest ze mną, nie lękam się: cóż może mi uczynić człowiek?” (Ps 118,6).
Zobacz, jak to działa w życiu:
Piszesz wiadomość do przełożonego i ściska ci żołądek. Dodajesz post, a potem nerwowo sprawdzasz lajki. Ktoś krzywo spojrzy – i cały dzień sypie się jak domek z kart.
A głos Boga? Zagłuszony. Zapomniany. Niesłyszany.
Psalm przypomina: masz oparcie większe niż lęk, większe niż człowiek. Bóg nie jest dodatkiem – On jest fundamentem. Tam, gdzie On jest blisko, kończy się tyrania cudzych opinii.
Człowiek, który wydawał się gigantem, staje się tylko cieniem. To lęk zatruwa decyzje, dusi sumienie, zabija miłość.
Zatrzymaj się i zapytaj:
– Kto naprawdę kieruje moim życiem: Bóg czy ludzie?
– Jak wyglądałoby moje życie, gdybym naprawdę wierzył, że Bóg idzie ze mną?
– Czy nie oddałem swojej wolności cudzym oczekiwaniom?
Nie da się być wolnym, dopóki boisz się ludzi bardziej niż Boga. Może dziś jest dzień, by ten lęk oddać Temu, który naprawdę zna twoje serce?
Panie, zabierz mój lęk przed ludźmi. Naucz mnie bać się tylko Ciebie – bym mógł kochać innych prawdziwie i żyć w pełni wolności. Amen.
