🛐 #PsalmNaDzień
Cóż oddam Panu za wszystko, co mi wyświadczył? (Ps 116,12).
Człowiek wobec Boga jest jak dziecko, które dostało życie w prezencie – i teraz chce „oddać” coś równie wielkiego. Ale jak? Jak spłacić dług za słońce, za powietrze, za każdy uderzony w piersi dzwon serca? To niemożliwe.
Bóg nie chce spłaty – On chce, byśmy zrozumieli, jak bardzo jesteśmy kochani. Wdzięczność to nie transakcja, tylko droga do odkrycia tej niekończonej i niewypłacalnej miłości. Gdy psalmista pyta: „Cóż oddam Panu?”, nie szuka księgowego rozwiązania – on upada na kolana w zachwycie nad hojnością Stwórcy.
Bóg nie potrzebuje naszych ofiar – On pragnie, byśmy wreszcie zobaczyli, że Jego miłość jest jak ocean, w którym toniemy, zamiast próbować go zmierzyć łyżeczką.
Czy twoja religijność to jeszcze „rachunek sumienia”, czy już „rachunek wdzięczności”?
Wdzięczność to nie moneta dla Boga – to okulary, przez które wreszcie widzisz, jak On na ciebie patrzy… Wdzięczność nie spłaca. Ona otwiera oczy. I wtedy dopiero widzisz: to nie ty Go kochasz za to, co zrobił. To On od początku cię kochał. I nadal kocha.
