„Duchowość jest wyjątkową częścią zwyczajnego życia ludzi”
(Pargament, 2007, 3).
„Skuteczność reformy i żywotność Kościoła zależą od tego, czy uda się ponownie dotrzeć do duchowej głębi i egzystencjalnego wymiaru wiary„
(Halík, 2022, s. 11).
„Jednym z najbardziej interesujących stwierdzeń współczesnej socjologii religii jest teza, że najważniejsza linia podziału w dziedzinie religii – przynajmniej w świecie zachodnim – przebiega dziś nie pomiędzy «wierzącymi i niewierzącymi», lecz pomiędzy «poszukującymi i zadomowionymi». Dodajmy, że są ludzie, którzy zadomowili się w tradycyjnych strukturach myślowych i instytucjonalnych jakieś religii, i jest im z tym dobrze, jak też tacy, którzy bezkrytycznie przyjmują dogmatyczną postać ateizmu czy materializmu. Również przedstawiciele drugiej grupy, «poszukujących», znajdują się zarówno wśród wierzących, jak i wśród tych, którzy nie przyznają się do wiary religijnej. Jest wielu wierzących, dla których ich wiara nie jest «warownym grodem» ani zamkniętym skarbcem czy przytulnym, odziedziczonym po przodkach domem, lecz niekończącą się drogą, nieustannym wysiłkiem podążania za wezwaniem Jezusa: «Zstąpcie na głębię!». Jest też wiele osób uważających się za ateistów i niewierzący lub określanych. Tym mianem, które jednak nie są pozbawione «religijnego słuch» ani ślepe na duchowy wymiar życia”
(Grün – Halík, 2017, s. 137-138).